Vanuit het land der hamer en sikkel

Bij deze weer eens een bericht vanuit Laos (http://nl.wikipedia.org/wiki/Laos), het land 'der hamer en sikkel' (die vlag wappert hier overal). Het laatste bericht is alweer een hele tijd geleden en via ons thuis vernam ik dat er wat mensen gevraagd hebben om een nieuw bericht. U vraagt, wij (in dit geval ik) draaien.

Sinds het laatste bericht heb ik weer veel gezien en meegemaakt en eigenlijk is het onmogelijk om dat op te schrijven. In een verkorte versie hier dan toch een poging vanuit een internetcafe waar de eigenaars misschien denken dat mensen het fijn vinden om een binnentemperatuur te hebben van 5 graden (de airco staat hier ontzettend te blazen en ik krijg het koud, en daar is veel voor nodig). De foto's volgen nog wel. En als ik weer eens thuis ben kan iedereen die natuurlijk komen bekijken.

Het vorige bericht was vanuit Vientiane (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vientiane_(stad)) en dit bericht is wederom vanuit de hoofdstad van de Democratische Volksrepubliek Laos, Vientiane dus. Ik ben hier niet de gehele tijd gebleven en tussen dit en het vorige bericht zit zo'n 30 uur busritten, 500 km (en vele uren) op de brommer en het bezoeken van 2 andere landen (Cambodja en Thailand).

Vanuit Vientiane ben ik op 5 januari met de nachtbus vertrokken naar Pakse (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pakxe) in het zuiden van Laos. Het was de tweede keer in mijn leven dat ik in een nachtbus heb gereisd en misschien ook wel de laatste keer. De eerste keer was in China en erg goed te doen. Deze keer was het niet bepaald fijn. Het 'bed' was te kort en dat is niet bevordelijk. De lokale bussen inclusief mensen in de gangpad, kippen etc. zijn misschien nog wel betere opties. Na een lange nacht kwam ik aan in wederom bekend terrein: Pakse. Daar met een tuk-tuk samen met wat andere mensen naar het centrum en ingecheckt in Sabaidy 2 Guesthouse waar men me nog steeds herinnerde van de voorgaande keren dat ik daar was. Vervolgens een paar dagen in Pakse gebleven waar ik nog het e.e.a. bekeken heb. O.a. in een klein katholiek kerkje geweest waar wat Laotianen van mijn leeftijd en jonger bezig waren met het opruimen van de kerststal. Interessant om met ze te praten over een andere religie dan Boedhisme in Laos. Die andere religie kan het voor mensen soms dan wel weer wat lastiger maken en dat is natuurlijk jammer. Vriendelijke mensen, net zoals de Boedhisten, niet-gelovigen etc. die ik in Laos heb ontmoet overigens. Ik heb ook een brommer gehuurd om wat flexibiler te zijn. Dat was weer erg fijn. De politie in Laos is over het algemeen absoluut niet vervelend en ik durf te stellen dat je er veel minder 'last' van hebt als in Nederland. Deze keer was het wel mijn buurt om gestopt te worden door een agent. Ik sloeg rechtsaf in de veronderstelling dat rechts afslaand verkeer door mocht rijden (is op meerdere plaatsen in Laos). Dat bleek dus niet zo en dus stapte de agent de weg op en blies op zijn fluitje om duidelijk te maken dat ik moest stoppen. Zo braaf als ik ben heb ik dat natuurlijk meteen gedaan en na een vriendelijke begroeting wederzijds begon een boeiend 'gesprek'. Ik vroeg hem in het Laotiaans of hij Engels sprak waarop hij ontkennend antwoordde. Hij vroeg mij daarop in het Laotiaans of ik Laotiaans sprak en daarop antwoordde ik dat ik het heel beperkt spreek. Hij wilde me duidelijk maken dat ik iets had gedaan wat niet mocht denk ik maar helemaal begrijpen kon ik het niet. Daarna pakte hij zijn boekje en begon aarzelend zijn pen te pakken. Ik vroeg of ik kon gaan want ik wist niet wat de bedoeling was (al had ik een vermoeden natuurlijk). De man (of jongen, hij was erg jong) werd een beetje nerveus en wist niet echt wat hij moest doen. Hij was misschien aan het wachten op een kleine 'gift' van mijn kant maar zover was ik nog niet. Na nog een keer gevraagd te hebben of ik kon gaan maakte hij een gebaar dat ik kon gaan. Ik bedankte hem vriendelijk en wenste hem een fijne dag. Zo kwam ik dus weer goed weg en wie weet had ik anders wel een boete gehad die gelijk staat aan 2,50 euro. De helft ervan heb ik later besteedt aan noodlesoep bij de vriendelijke vrouw waar ik al vaker wat ben wezen eten.

Vanuit Pakse ben ik vertrokken (met een bus) naar Ban Nagasang in het Khongdistrict. Van de twee Vlaamse dames die eerder vrijwilligerswerk hebben gedaan voor de Stichting Vrienden van het Khongdistrict (en die ik kort heb ontmoet in Pakse) had ik de tip gekregen om naar Malina Guesthouse in Nagasang te gaan. De bus stopte voor de deur van het gasthuis en na het noteren van een naam checkte ik in en werd ik naar de kamer geleid.

Die avond nog ontmoette ik een lid van het Khong District Comite (KDC) van de stichting (de 6 Laotiaans mensen die erg veel doen om de omstandigheden in hun district te verbeteren met hulp vanuit Nederland). Ik nodigde hem uit om te komen eten in het restaurantje van 'mijn' guesthouse maar de kok was er niet en dus kon er niet gekookt worden. Daarop nodigde hij me uit om te komen eten bij hem thuis. Na het lekkere eten (kleefrijst, ei, vis en groentes) en een paar flessen Beer Lao zat mijn eerste dag in het Khongdistrict erop.... er zouden er nog een paar volgen.

De keus en tip voor Malina Guesthouse bleek een erg goede. De mensen waren erg vriendelijk en ik ben meermaals uitgenodigd om samen met hen te eten en drinken. Ik heb op die manier dus weer een hele hoop echte Laotiaanse maaltijden genuttigd. Vaak erg lekker en het lijkt nog gezond ook. Het is sowiezo leuk om met lokale mensen samen te eten en drinken. Twee van de kinderen van het gasthuis heb ik nog wat Engels geleerd en mijn waardering heb ik later in de vorm van een klein cadeautje nog laten blijken (eieren en een fles sterke drank). Ook heb ik een fatsoenlijke inchecklijst gemaakt en uitgeprint voor het gasthuis en heb ik in het Engels en Nederlands een kort stukje in een schrift geschreven voor toekomstige bezoekers met daarin prijzen van de kamers e.d.

Ban Nagasang is een dorpje aan de oevers van de Laotiaanse levensader genaamd de Mekong (http://nl.wikipedia.org/wiki/Mekong). Het dorp leeft voornamelijk van de visvangst en er is wat handel op een marktje. Er komen ook veel toeristen maar praktisch geen van deze toeristen blijft in de plaats. De bootjes naar de backpackers-eiland Don Det en Don Khone vertrekken vanuit Nagasang en dat zorgt ervoor dat de plaats relatief erg veel toeristen ziet. Enkele bedrijfjes met bussen en busjes verdient er dus nog wat aan en de toeristen geven ook in de winkeltjes nog een beetje uit. Voor mij was Ban Nagasang die uitvalsbasis voor de regio.

Op mijn eerste dagen heb ik wat door het dorp en de omgeving gewandeld en heb ik met diverse mensen gesproken (soms met handen en voeten en met een heel kleine beetje Laotiaans vanuit mijn kant en een taalgidsje en woordenboek). Ik heb ook nog een hele tijd wat Engels geleerd aan een jongen die dat leuk vond. Daarna werd ik beloond met een zonsondergang die erg mooi was en de boiotjes met vissers op de Mekong die voor me bezig waren, maakte het compleet.

Vanuit Pakse heb ik een doos meegenomen vol met schoolspullen (pennen, potloden, schriften etc.) die ik gekocht heb van het geld wat ik van vele van jullie heb mogen ontvangen voor Laos. Daarvoor nogmaals hartelijk dank en als er nog mensen zijn die wat bij willen dragen mag dat altijd. Een volledige kostenverantwoording volgt nog. Ik ben naar een school in Nagasang geweest om het te overhandigen en later ook naar een schooltje in een klein dorp vlakbij Nagasang. Ook heb ik de boot gepakt naar een eiland (Don Som) waar ik een school heb bezocht waar ik ook wat spullen achter heb gelaten. Het waren kleine hoeveelheden voor een paar Euro-tientjes per school maar het is erg welkom in de scholen die vaak kampen met een tekort aan alles.

Op vrijdagavond stond er een jongen op de stoep van het guesthouse die de zoon bleek te zijn van een andere lid van het KDC. Hij sprak behoorlijk goed Engels en maakte me duidelijk dat ik werd uitgenodigd om te komen eten en slapen in Ban Set Taolek bij Bounchan (nog een lid van het KDC) en zijn familie thuis. Ik kon een brommer lenen van de mensen van het guesthouse (eentje die bijna uit elkaar viel omdat ze er pas een ongeluk mee hadden gehad). Bounchan is overigens de vader van Sian die in Nederland woont en samen met haar man Adrie de initiatiefnemers zijn van de Stichting Vrienden van het Khongdistrict (http://www.helplaos.nl). Het was erg leuk om samen te eten (de ommelet van de vrouw van Bounchan is misschien wel de beste die ik op heb) en die nacht heb ik ook prima geslapen in huize Bounchan. In de avond ben ik samen met de jongen (ben zijn naam even kwijt) naar een anders dorp geweest waar een festival aan de gang was. Dat was ook weer erg bijzonder. Ik heb de jaren '60 zelf niet meegemaakt maar ik kon me daar levendig een voorstelling maken van een gemiddelde Brabantse kermis in die tijd. Voor een paar dubbeltjes kon je met een buks (met prop) schieten op dingen, je kon balonnen kapot gooien met dartpijltjes en er was nog vertier voor de allerjongsten in een draaimolen. Er was ook eten en drinken te koop en er was een bandje op een podium wat ook zo in de jaren '60 gestaan zou kunnen hebben. Erg leuk om mee te maken en na een paar flesjes Beer Lao zijn we weer terug gereden na eerste nog een paar balonnen kapot te hebben gegooid door de jongen waarvan ik de naam kwijt ben en een poging om met de buks iets te raken door mij (de buks was niet goed denk ik want anders kan ik zeker wat raken van die afstand...). De dag erop heb ik Engelse les gegeven onder het huis van de familie van Boucnhan aan enkele KDC leden en een groepje kinderen varierend van 9 tot 17 jaar oud. Dat was voor mij een nieuwe ervaring maar volgens mij ging het best goed.

De dag erop wederom les gegeven. Deze keer in de basisschool van Ban Set Taolek. De opkomst was groter en in totaal zater er een stuk of 16 kinderen. Het was leuk en leerzaam (voor beide kanten denk ik) en mijn lesmethode was soms ook interactief doordat ik niet constant op de stoel bleef zitten en voor het bord bleef staan maar ook rondliep en samen met de groep naar buiten ging om daar dingen aan te wijzen en Engelse woorden te oefenen. Er was een behoorlijk niveauverschil (en leeftijdsverschil) maar de meesten zijn erg leergierig en ik denk dat men over een paar jaar heel behoorlijk uit de voeten zal kunnen met de Engelse taal als men blijft oefenen. Na de lesuren heb ik samen met de meeste jongens nog gevoetbald en toen was het tijd om weer terug te gaan op mijn bijna-uit-elkaar-vallend brommerke.

Op de dinsdag erna vertrok ik weer naar Pakse om op vrijdag weer terug te keren met een gehuurde brommer. In Pakse had ik weer een mooie ervaring toen ik samen met iemand van het lokale museum ben wezen eten en drinken. Ik heb hem ook nog wat geholpen voor zijn trip naar India die hij mocht maken voor het bijwonen van een cursus om het museum beter van dienst te kunnen zijn in de toekomst. Het was erg leuk om ergens wat te gaan drinken waar ongeveer 250 Laotianen zaten (allemaal tussen de 16 en 30 schatte ik in) en waar ik dus de enige 'falang' (buitenlander) was. Het bier was er overigens erg goedkoop (7.500 Kip voor een fles van 640 ml, ongeveer 68 eurocent). De laagste prijs die ik ooit betaald heb in Laos voor een flesje Beer Lao...

Op de gehuurde brommer begon ik dus aan de +/- 150 km tussen Pakse en Nagasang. Het was leuk om te doen en ik ben onderweg nog diverse keren gestopt om foto's te maken. O.a. van een schooltje wat heel erg primitief was en volgens mij binnenkort door de stichting geholpen gaat worden.

Op zaterdag en zondag dacht ik weer les te kunnen geven maar door dorpsactiviteiten ging dat helaas niet door. Ik ben toen maar wat met de brommer rond gaan rijden en ben op de eerste dag terecht gekomen in een resort met golfbaan waar ik een keer een mailtje kon sturen. Wel een sterk contrast met de armoede die heerst in grote delen van het district... Ik ben ook naar de grenspost tussen Laos en Cambodja gereden en heb daar geinformeerd of ik een visum voor 2 maanden kon krijgen. Dat kon helaas niet. Ook niet met wat extra geld. Ik ben ook naar een dorp gereden waar vroeger de grenspost was. Op weg daar naartoe zag ik in het bos wat vuur. Na het eten in het dorp (noodlesoep met ingewanden van de kip, die ik grotendeels maar heb laten drijven voor de hond, of de volgende klant) dezelfde weg weer terug waar inmiddels een flinke bosbrand was. Ik ben er maar snel doorgereden... Op dezelfde dag in een paar andere dorpjes nog gekeken en foto's gemaakt van schooltjes.

Een dag erop besloot ik terug te gaan naar Pakse en zo geschiedde. Ik besloot om een zandweg in te slaan om eerst nog wat dorpen in het district te bekijken en dat bleek een goede zet. Het werd een erg interessante dag. Ik heb veel dorpjes gezien met minimale voorzieningen (geen elektriciteit, stromend water, schooltjes die soms van erg lage kwaliteit waren en geen WC's hadden etc.). Het was een flinke rit op de zandpad (redelijk goede conditie). Op het eind werd het een smalle pad en het eindigde bij een riviertje/ meertje waar de mensen me vertelden dat de andere kant Cambodja was. Daar ben ik dan ook even heen gereden en gewandeld. Een paar minuten Cambodja heb ik dus nog meegepikt... Aan de Laotiaanse kant waren geen grenswachten te bekennen in het dorp.

De dag erna weer een brommer gehuurd om vanuit Pakse naar de grensovergang met Thailand te rijden. Dat was 44 km en prima te doen. Het ging vrij vlot (vooral aan de Thaise kant) en na 5 minuten Thailand stond ik weer in Laos waar ik een nieuw visum heb gekregen/ gekocht met uiteraard een extra dollar 'overtime fee'. Die 'overtime fee' lijkt er trouwens altijd te zijn want maandagmiddag 14.30 uur lijkt me niet bepaald een tijd voor 'overtime'. Een aanvulling op het schamele loon van de grenswachten dus.

De dag erna ben ik vertrokken naar Savannakhet (http://nl.wikipedia.org/wiki/Savannakhet) waar ik nog nooit geweest was (weer richting het noorden dus). Dat bleek een leuke stad met mooie tempels, een fraaie kerk en vele oude gebouwen uit de tijd van de Franse onderdrukking. Het viel ook op dat de mensen er erg vriendelijk waren. Helaas waren de honden minder vriendelijk en ben ik tot twee keer toe achterna gezeten door honden die erg dichtbij kwamen en pas gingen nadat ik wild met een tas om mee heen zwaaide.... Ik heb dat een paar dagen later 'goedgemaakt' door een bordje vlees van hetzelfde dier op te eten toen ik samen met de eigenaar van het guesthouse op pad was. Daarna hebben we nog geit gegeten en zitten buurten onder het genot van wat fleskes Beer Lao. Erg gezellig. Na een dag of 5 in Savannakhet besloot ik weer wat meer noordelijker te gaan.

De bus naar Vientiane vertrok en er waren opmerkelijk weinig stoelen bezet... Na een tijdje werd dit anders en voordat ik mijn bestemming voor die dag (Pakkading) bereikt had puilde de bus uit van de mensen en was de gehele middenpad bezet met mensen op kleine plastic stoeltjes. Op het dak hoorde ik niks dus daar was het nog wel leeg denk ik. Niet helemaal vol dus... De rit ging op het half uurtje motorpech na voorspoedig en ik heb een hele lange tijd gepraat met mijn linkerbuurman, een 53-jarige Laotiaan die me veel wist te vertellen over het land, het systeem, het onderwijs etc. etc. Erg interessant. Na een tussenstop had ik een Chinese buurman waarvan ik eerst de indruk had dat hij het woord vriendelijkheid niet kende maar dat veranderde na een minuut of 10. Hij woonde in Kunming (Zuid-China) en kwam oorspronkelijk uit het noorden van de grootste Volksrepubliek ter wereld uit de stad Harbin (waar een bekende van me nu zit, waarschijnlijk met een muts op zijn hoofd en handschoenen aan).

Pakkading werd bereikt en na wat klimwerk over mensen en stoelen was ik uit de bus. Het werd meteen duidelijk dat buitenlanders niet vaak in deze plaats stoppen. Een dag erna ben ik naar de grote (door de Sovjet-Unie betaalde) brug over de Nam Kading gelopen en later heb ik de bus genomen naar Vientiane. De omgeving van Pakkading is mooi maar zonder brommer/ fiets is het lastig om er veel van te zien.

Vientiane werd spoedig bereikt en daar ben ik nu dus weer. Gisteren naar een tempel geweest waar ik aan de praat raakte met een Boedhistische monnik. Het werd een lang en interessant gesprek waarin ik weer wat geleerd heb over het Boedhisme o.a. Samen met hem ben ik nog naar een andere tempel gelopen om er te kijken. Veel mensen keken raar op om een monnik samen met een buitenlander te zien lopen (ik heb minder haar dan de monnikken die zich regelmatig kaalscheren). Bij de ingang kreeg hij zijn flesjes water voor niks als donatie. Boedhisme is diep geworteld in dit land, dat is duidelijk.

Op 10 februari vlieg ik vanuit Vientiane (Laos) naar Kuala Lumpur(http://nl.wikipedia.org/wiki/Kuala_Lumpur) (Maleisie, http://nl.wikipedia.org/wiki/Maleisie). Vanuit daar vlieg ik een paar dagen later naar Kota Bharu (http://nl.wikipedia.org/wiki/Kota_Bharu). Daarna denk ik dat ik weer eens ga kijken op de Perhentian Eilanden (http://en.wikipedia.org/wiki/Perhentian_Islands). Helemaal geen verkeerde plaats weet ik nog. Maar om er deze keer geen tweedegraads brandwonder op te lopen zal ik iets meer opletten...

Ik zet wel weer een keer iets op deze site tegen die tijd!

Iedereen de groeten daar en als je wilt bijdragen aan de stichting in Laos e.d. kun je me altijd even mailen of hier reageren.

Houdoe!!

Sander